Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Bir gün Hz. Cibril aleyhisselam, Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ın yanına geldi. O sırada Resûlullah üzgün vaziyette oturuyordu. Sebebiyse Mekkelilerden biri vurup yaralamıştı, mübarek vücutları kana boyanmıştı. Hz. Cebrail: “Neyin var (niye üzgünsün)?” diye sordu. Aleyhissalatu vesselam: “Şunlar bana yaptıklarını yaptılar!” dedi. Cibril: “Diler misin sana bir mucize göstereyim?” dedi. Resûlullah: “Evet bana (bir mucize) gösterin!” buyurdu. Derken Cebrail aleyhisselam, bulundukları vadinin gerisindeki bir ağacı gösterdi: “Şu ağacı çağır!” dedi. O da hemen çağırdı. Ağaç yürüyerek geldi önünde durdu. Cebrail aleyhisselam: “Ona söyle de geri gitsin!”dedi. Aleyhissalatu vesselam ağaca: “Geri dön!” dedi, o da döndü, eski yerine vardı. (Bunu gören Resûlullah aleyhissalatu vesselam, “üzüntümün zail olması için) bu bana yeter!” buyurdu.”