Yezid Mevla’l-Münbais anlatıyor: “Zeyd İbnu Halid radıyallahu anh’ı işittim. Diyordu ki: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’a altın veya gümüş buluntu hakkında sorulmuştu.
“Kesesini ve bağını belle, sonra onu bir yıl ilan et. (Sahibini) bilemezsen, onu harca. O yanında bir emanet olsun. Günün birinde arayanı gelecek olursa, ona ödersin” buyurdu. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam’a kaybolmuş develerden soruldu.
“Kaybolan develerden sana ne? Onları (kendi haline) bırak. Zira sahibi onu buluncaya kadar, ayağında çarığı, sırtında su tulumu vardır. Suya gider, ottan yer” buyurdular. Bu sefer (kaybolmuş) davardan soruldu:
“Onları alın. Zira onlar ya senindir, ya (kaybeden) kardeşinindir, ya da kurdundur” buyurdular.