Kasım İbnu Muhammed anlatıyor: “Hz. Aişe (radıyallahu anha) bir gün hastalanmış:
“Vay başım, (ölüyorum)!” demişti. Hz. Peygamber (aleyhissalatu vesselam) (şaka olsun diye):
“Keşke bu ben sağken olsa, sana istiğfàr eder, dua ediveririm!”dedi. Bunun üzerine Hz. Aişe (radıyallahu anha) birden parladı:
“Vay başıma gelen. Vallahi görüyorum ki ölmemi istiyorsun. Ben öleceğim, sen de akşama zevcelerinden biriyle başbaşa kalacaksın ha!” dedi. Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) (sözü değiştirerek) dedi ki:
“Bilakis ben ölüyorum, vay başım! Ebu Bekir’e ve oğluna birinzi gönderip (benden sonra hilafet hususunda “ben daha layığım” iddia veya temennisinde bulunacaklara karşı) yerime geçeceği tesbit etmek istemiştim. Sonradan (kendi kendime: “Böyle bir iddiayı Ebû Bekir dışında kim yaparsa) Allah kabul etmez, mü’min1er de reddederler” dedim (ve vasiyet yapmaktan vazgeçtim).”