Şuf’a’ya Dair Hadisler

Hz. Cabir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) taksim edilmedikçe her (akar) malda şuf’a hakkı bulunduğuna hükmetti. Araya sınırlar konup, yollar tayin edilince şuf’a hakkı kalkar.” Bu hadisi Beş Kitap da tahric etmiştir. Müslim‘deki metin şöyledir: “Henüz taksim edilmemiş arazi, mesken, bahçe gibi (akar nevinden) her ortaklıkta şuf’a hakkı vardır. (Ortaklarından birinin) ortağına haber vermeden […]

Ebu Davud ve Tirmizi‘de gelen bir diğer rivayet şöyledir: “Komşu, komşusuna karşı şuf’a hakkına sahiptir. Aynı yoldan işliyorlarsa, komşu bulunmadığı takdirde, gıyabında satış yapmaz, bekler.”

Tirmizi‘nin bir diğer rivayetinde: “Evin komşusu eve bir başkasından daha çok hak sahibidir” buyrulmuştur.

Tirmizi‘nin ve Ebu Davud‘un Semure’den yaptıkları bir rivayete göre, Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) şöyle buyurmuştur: “Evin komşusu komşunun evine veya tarlaya daha ziyade hak sahibidir.”

Amr İbnu’ş-Şerid’den anlattığına göre, Ebu Rafi (radıyallahu anh)’nin şöyle söylediğini işitmiştir: “Komşu, yakın komşusuna karşı daha çok hak sahibidir.”

Şerid (radıyallahu anh) anlatıyor: “Bir adam, Hz. Peygamber (aleyhissalatu vesselam)’e: “Ey Allah’ın Resûlü tarlam var, kimsenin bunda ne ortaklığı ne de hissesi var, ancak komşum var” dedi. Hz. Peygamber (aleyhissalatu vesselam): “Komşu, yakın olan eve daha ziyade hak sahibidir” buyurdu.

Hz. Osman (radıyallahu anh) buyurdular ki: “Bir araziye sınırlar konacak olursa artık onda şuf’a hakkı kalmaz, ne kuyunun suyunda şuf’a hakkı ne de hurma ağaçlarını telkih de (döllemede) şuf’a hakkı kalmaz.”