ALEYHİSSALÂTU VESSELÂM’IN HASTALANMASI ve ÖLMESİ

Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam, kendisini ölüme götüren hastalığa yakalandığı zaman derdi ki: “Ey Aişe! Ben Hayber’de yediğim (zehirli) yemeğin elemini hep hissediyordum. İşte şimdi kalp damarımın kesildiğini hissettiğim anlar geldi.”

Yine Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ın hastalığı ağırlaşıp, ağrıları artınca, benim odamda tedavi edilmesi için diğer zevcelerinden müsaade istedi. Onlar kendisine izin verdiler. İki kişinin arasında çıktı. Bunlardan biri amcası Abbas İbnu Abdilmuttalib idi, bir başkası daha vardı. Ayakları yerde sürünüyordu. Odama girince ızdırabı daha da arttı. “Ağızlarındaki bağları açılmamış yedi kırbadan […]

Yine Sahiheyn’de Ubeydullah İbnu Abdillah’tan gelen bir rivayette Ubeydullah der ki: “Hz. Aişe radıyallahu anha’nın yanına girdim. Ona: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ın hastalığından bana anlatmaz mısın?” dedim. Anlatmaya başladı: “Elbette! Resûlullah aleyhissalatu vesselam ağırlaştı ve: “Halk namazını kıldı mı?” diye sordu. Biz: “Hayır! Ey Allah’ın Resûlü, onlar sizi bekliyorlar!” dedik. “Leğene benim için su koyun!” emrettiler. […]

Bir rivayette Buhari şu ziyadede bulundu: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam hastalığı sırasında: “Ben, yarın neredeyim? Ben, yarın neredeyim?” diye sorarak Hz. Aişe’nin yanında kalacağı günü öğrenmek isterdi. Zevceleri, dilediği yerde kalma izni verdiler.” Hz. Aişe der ki: “Aleyhissalatu vesselam, benim hücremde ve normal olarak bana uğramakta olduğu günde vefat ettiler. Ayrıca Aziz ve Celil olan Allah […]

Yine Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam, sıhhati yerinde iken şöyle diyordu: “Hiçbir peygamber, cennetteki makamını görmeden kabzedilmez. Bundan sonra hayatı devam ettirilir veya öbür dünyaya gitme hususunda muhayyer bırakılır.” Aleyhissalatu vesselam hastalandığı zaman O’nu, (başı) dizimin üstünde baygın vaziyette gördüm. Bir ara kendine geldi. Gözlerini evin tavanına dikti ve sonra: “Ey Allah’ım! […]

İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam muhtazar (ölmeye yakın) iken evde birkısım erkekler vardı. Bunlardan biri de Ömer İbnu’l-Hattab radıyallahu anh idi. Resûlullah aleyhissalatu vesselam: “Gelin, size bir şey (vasiyet) yazayım da bundan sonra dalalete düşmeyin!” buyurdular. Hz. Ömer: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’a ızdırap galebe çalmış olmalı. Yanınızda Kur’an var, Allah’ın kitabı sizlere yeterlidir” […]

Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam muhtazar olduğu (ölüm anlarına geldiği) zaman, sık sık ızdıraplar bürümeye başladı. Kerimeleri Hz. Fatıma radıyallahu anha: “Vay babacığım, ne ızdırab çekiyor!” diye yakınmaya başladı. Aleyhissalatu vesselam: “Bugünden sonra baban ızdırab çekmeyecek!” buyur(arak onu teselli etmek iste)di. Aleyhissalatu vesselam ölünce, Hz. Fatıma: “Vay babacığım! Rabbi, duasına icabet etti! […]

Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “(Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ın amcası) Hz. Abbas radıyallahu anh, bir cemaate uğradı. Aralarında Ensardan bir grup vardı. Resûlullah’ın ızdırabı arttığı için ağlıyorlardı. Onlara: “Niye ağlıyorsunuz?” diye sordu. “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’la beraberliklerimizi hatırladık” dediler. Bunun üzerine Abbas radıyallahu anh Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ın yanına girdi (ve ensarın ağlamakta olduğunu) ona haber verdi. […]