İbnu Ebi Evfa (radıyallahu anhüma) anlatıyor: “Bir adam gelerek- “Ey Allah’ın Resülü! dedi, ben Kur’àn’dan bir parça seçip alamıyorum. Bana kifayet edecek bir şeyi siz bana öğretseniz!”
“Öyleyse, buyurdu, Sübhanallah velhamdüIillah, ve lailahe illallah, vallahu ekber, vela havle vela kuvvete illa billah. (Allahım seni tenzih ederim, hamdler sana mahsustur. Allah’tan başka ilah yoktur, Allah en büyüktür, güç kuvvet Allah’tandır) de.”
“Ey Allah’ın Resülü! dedi, bu zikir Allah içindir. (O’nu senadır), kendim için dua olarak ne söyleyeyim?”
“Şöyle dua et: Allahım bana merhamet et, afiyet ver, hidayet ver, rızık ver!”
Adam (dinleyip, kalkınca) ellerini sıkıp göstererek: “Şöyle (sımsıkı belledim!)” dedi. Resûlullah (aleyhissalatu vesselam), bunun üzerine:
“İşte bu adam iki elini de hayırla doldurdu !..” buyurdu.”