Hz. Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor:
“Resûlullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki:
“Beni İsrail’de birbirine zıd maksad güden iki kişi vardı: Biri günahkardı, diğeri de ibadette gayret gösteriyordu. Abid olan diğerine günah işlerken rastlardı da: “Vazgeç!” derdi. Bir gün, yine onu günah üzerinde yakaladı. Yine, “vazgeç” dedi. Öbürü:
“Beni Allah’la başbaşa bırak. Sen benim başıma müfettiş misin?” dedi.
Öbürü: ‘Vallahi Allah seni mağfiret etmez’ veya: ‘Allah seni cennetine koymaz!’ dedi.
Bunun üzerine Allah ikisinin de ruhlarını kabzetti. Bunlar Rabülaleminin huzurunda bir araya geldiler. Allah Teala Hazretleri ibadette gayret edene: ‘Sen benim elimdekine kadir misin?’ dedi. Günahkara da dönerek: ‘Git, rahmetimle cennete gir!’ buyurdu.
Diğeri için de: ‘Bunu ateşe götürün!’ emretti.”
Ebu Hüreyre radıyallahu anh der ki: “(Adamcağız Allah’ın gadabına dokunan münasebetsiz) bir kelime konuştu, bu kelime dünyasını da, ahiretini de heba etti.”
