İbnu Abbas (radıyallahu anhüma), “O gün zalim kimse ellerini ısırıp: “Keşke Peygamberlerle beraber bir yol tutsaydım, vay başıma gelene, keşke falancayı dost edinmeseydim. And olsun ki beni, bana gelen Kur’an’dan o saptırdı. Şeytan insanı yalnız ve yardımcısız bırakıyor” der” (Furkan 27-30) mealindeki ayet hakkında şu açıklamayı yaptı: “Ayette zikri geçen zalim Ukbe İbnu Ebi Muayt’tır. Zikri geçen dost (halil) da Ümeyye İbnu Halef’tir. Dostum Übeyy olduğu da söylenmiştir.
(Ayetin inişi bunlarla ilgilidir). Şöyle ki: Ukbe bir yemek hazırlayarak Kureyş’in eşrafını davet eder. Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) da onların arasındadır. Resûlullah (aleyhissalatu vesselam), “Ukbe kelime-i tevhidi söylemedikçe, yemekten almayacağını” söyledi. Ukbe bu isteği yerine getirdi. Bunun üzerine dostu olan Ümeyye İbnu Halef veya Übeyy ona gelerek:
“- Sabii mi oldun?” dedi. Ukbe:
“- Hayır, ancak yemek yemeden evimden ayrılmasından utandım”
diye cevap verdi. Übeyy:
“- Öyleyse, gidip onun yüzüne tükürmezsen ben de senden razı olmayacağım!” dedi. Ukbe, bu talebe müsbet cevap vererek, isteneni yaptı. Ceza olarak Bedir günü yakalanıp idam edildi.