Zeyneb Bintu Cahş (radıyallahu anhüma) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) bir gün korkulu bir vaziyette odaya girdi. Şöyle diyordu: “La ilahe illallah, yaklaşan bir beladan Arabın vay haline. Bugün, Ye’cüc ve Me’cüc’ün seddinden şöyle bir gedik açıldı.” baş parmağı ile şehadet parmağını halka yaparak gösterdi. Ben:
-“Ey Allah’ın Resulü, yani içimizde salih kimseler olduğu halde toptan helak mı olacağız?” dedim.
-“Evet, dedi, fenalıklar artarsa öyle olur.”