İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Ömer İbnu’l-Hattab radıyallahu anh, ashabtan bir grup içerisinde Resûlullah aleyhissalatu vesselam’la birlikte İbnu Sayyad’a doğru gittiler, Onu, Beni Megale şatosunun yanında çocuklarla oynar buldular. O sıralarda bülûğa yaklaşmış durumdaydı. İbnu Sayyad, Aleyhissalatu vesselam, eliyle sırtına vuruncaya kadar (onların geldiğini) hissetmedi. Aleyhissalatu vesselam, omuzuna vurup:
“Benim Allah’ın Resûlü olduğuma şehadet ediyor musun?” diye sordu. İbnu Sayyad ona bakıp:
“Şehadet ederim ki, sen ümmilerin peygamberisin!” dedi. İbnu Sayyad da Resulullah’a:
“Sen, benim Allah’ın Resulü olduğuma şehadet eder misin?” dedi. Aleyhissalatu vesselam onu reddetti ve:
“Ben Allah’a ve O’nun resullerine iman ettim!” buyurdu ve sonra sordu:
“Pekiyi, ne görüyorsun?”
“Bana bir doğru sözlü (sadık), bir de yalancı (kazib) gelmektedir” diye cevap verdi. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam:
“Sana bu iş karıştırıldı! (Sıdkı kizb; kizbi sıdk ile karıştırıyorsun)” buyurdular. Sonra da Aleyhissalatu vesselam ona:
“Ben senin için (içimde) bir şey sakladım (bil bakalım!) dedi. İbnu Sayyad:
“O dumandır!” diye cevap verdi. Aleyhissalatu vesselam:
“Sus, sen kendi kadrini hiçbir vakit aşamayacaksın!” buyurdular. bunun üzerine Hz. Ömer radıyallahu anh:
“Ey Allah’ın Resulü! Bana müsaade buyurun şunun boynunu vurayım!” dedi. Aleyhissalatu vesselam da:
“Eğer (Deccal) bu ise, sen ona musallat edilecek değilsin, eğer bu Deccal değilse onu öldürmekte sana bir hayır yok!” buyurdular.”
Tirmizi, “Ben senin için (içimde) bir şey sakladım (bil bakalım!)” sözünden sonra şu ibareyi ilave etti: “Onun için (içinde) “O halde semanın apaşikar bir duman getireceği günü gözetle (Habibim)” (Duhan 10) ayetini gizlemişti.”