Vail İbnu Hucr radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’a bir adam geldi, bir başkasını kayışla bağlamış getiriyordu.
“Ey Allah’ın Resûlü! Bu, kardeşimi öldürdü!” dedi. Aleyhissalatu vesselam:
“Doğru mu, kardeşini mi öldürdün?” diye sordu. Getiren adam:
“Şayet itiraz etmezsi, aleyhine beyyine getirebilirim!” dedi. Öbürü:
“Evet kardeşini öldürdüm!” diye itiraf etti. Aleyhissalatu vesselam:
“Nasıl öldürdün?” diye sordu. Adam açıkladı:
“O ve ben bir ağaçtan yaprak çırpıyorduk, bana küfredip beni kızdırdı, ben de baltayla başına vurup öldürdüm.”
Müslim, Kasame 32, (1680); Ebu Davud, Diyat 3, (4499, 4500, 4501); Nesai, Kasame 5, (8, 13-18).
Ebu Davud şu ziyadede bulundu: “Ben onu öldürmeyi düşünmemiştim.”
Resûlullah aleyhissalatu vesselam: “Kendinden ödeyeceğin bir şeyin var mı?” diye sordu. Adam:
“Beniş şu elbise ve baltamdan başka bir şeyim yodk!” dedi. Aleyhissalatu vesselam:
“Ne dersin, kavmin seni satın alır mı (fidyeni öder mi)?” buyurdu.
Adam:
“Ben kavmim nazarında o kadar kıymetli değilim ki!” dedi. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam kayıştan ipi getiren adama attı ve “Al adamını!” buyurdu. Adam onu alıp oradan ayrıldı. Onlar dönünce Aleyhissalatu vesselam:
“Eğer onu öldürürse, o da onun mislidir” buyurdular. Adam geri gelip:
“Ey Allah’ın Resûlü! “Eğer onu öldürürse o da onun mislidir” dediğiniz bana ulaştı. Oysa ben onu sizin emriniz üzerine aldım” dedi. Aleyhissalatu vesselam:
“Sen onun hem kendi günahı ve hem de (öldürdüğü) arkadaşının günahıyla dönmesini istemiyor musun?” buyurdu. Adam:
“Evet ey Allah’ın Resûlü!” deyince Aleyhissalatu vesselam:
“Bu iş böyledir!” buyurdu. Bunun üzerine adam kayışı atıp, adamı serbest bıraktı.”