Mu’aviyeİbnu’l-Hakem es-Sülemi (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ben Resûlullah (aleyhissaltu vesselam) ile birlikte namaz kılıyordum. Derken cemaatten bir Şahıs hapşırdı. Ben:
” Yerhamükallah ” dedim. Cemaattekiler bana bed bed baktılar. Bunu üzerine (kızıp) :
” Vay başıma gelen, niye bana böyle bakıyorsunuz? ” dedim. Bu sefer ellerini dizlerine vurarak beni susturmak istediler. Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) namazı bitirince (bana iyi davrandı), annem babam O’na feda olsun, ben O ‘ndan, ne önce ne de sonra, ondan daha iyi öğreten bir muallim görmedim. Allah’a yemin olsun O beni ne azarladı ne dövdü, ne de betimi yıktı; sadece:
“Namazda insan kelamından (dünyevi) bir söz münasib degildir, ona uygun olan söz, tesbih, tekbir ve Kur’an kiraatıdır!” dedi. Ben:
“Ey Allah ‘ın Resulû, dedim, ben cahiliyeden daha yeni çıkmış birisiyim. Allah bize İslam’ı lütfetti ama bizde öyleleri var ki, hala kahinlere geliyorlar, (bu hususta ne tavsiye edersiniz?) ” dedim.
” Sen onlara gitme!” buyurdu. Ben tekrar:
“Bizde (kuşun uçuşuna vs ‘ye bakarak) uğursuzluk çıkaranlar da var?” dedim. Cevaben :
“Bu (uğursuzluk zannı) kalplerinde mevcut olan bir (kuruntu)dur. Sakın onları (gayelerine gitmekten) alıkoymasın!” dedi. Ben:
“Bizde, kuma hatlar cizerek fala bakanlar da var? ” dedim. Şu açıklamayı yaptı:
“Peygamberlerden biri de (kuma) çizgi çizerdi. Kim çizgisini onun çizgisine uygun düşürürse isabet eder!” buyurdu. Ben:
“Benim bir cariyem vardı, Uhud ve Cevaniyye taraflarında koyun otlatırdı. Bir gün öğrendim ki bir kurt peyda olmuş ve sürüden bir koyun götürmüş. Ben bir insanoğluyum, herkes gibi ben de öfkelenirim. (Bu hadise yüzünden kızıp) cariyeye bir tokat askettim. (Ravi der ki: Bu sözümü işitince) Resûlullah tokadımı fazla buldu, (yakıştıramadı).
“O halde onu azad etmiyeyim mi?” dedim.
“Bana bir getir hele!” dedi. Ben de cariyeyi ona getirdim. Ona :
“Allah nerde?” diye sordu. Cariye:
“Semada!” diy cevap verdi. Bu sefer:
“Ben kimim?” diye sordu. O da:
“Sen Resûlullah’sın!” diye cevap verdi. Bunun üzerine aleyhissalatu vesselam:
“Onu azad et, çünkü mü’mine’dir” buyurdu.”