Gunder’in bir rivayetinde denir ki: “İbnu’l-Eş’as zamanında Küfe’ye Mataru’bnu Naciye (adında biri) galebe çaldı. (İbnu Abbas’ın oğlu) Ebu Ubeyde İbnu Abdillah’a halk’ın önüne geçip namaz kıldırmasını emretti. Ebu Ubeyde, (namaz kıldırırken) başını rükudan kaldırdığı zaman ben: “Allahümme Rabbena ve leke’l-hamdü mil’e’s-semavat ve mil’e’l-ardı ve mil’e ma şi’te min şey’in ba’du. Ehle’s-senai ve’l-mecdi, La mani’a li-ma a’tayte ve la mu’tiye li-ma mena’te. Ve la yenfe’u za’l-ceddi minke’l-ceddü” duasını okuyuncaya kadar kıyamda dururdu.”
el-Hakem der ki: “Bunu ben Abdurrahman İbnu Ebi Leyla’ya zikrettim. Dedi ki: “Bera İbnul-Azib (radıyallahu anh)’i işittim: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın kıldığı namazın rükusu, secdesi, rüku ve secdeden başını kaldırdığı zamanki ve iki secde arasındaki (fasılaları) birbirine yakın uzunlukta idi” demişti.”
Şu’be der ki: “Ben bunu Amr İbnu Mürre’ye söyledim. O da: “Ben, İbnu Ebi Leyla’yı gördüm, onun namazı böyle değildi” dedi.”